Ο Ντάνιελ προσάρμοσε τους ιμάντες του σακιδίου του, εισπνέοντας την έντονη μυρωδιά της υγρής γης και του πεύκου. Το Evergreen Trail είχε γίνει το καταφύγιό του, ένα μέρος για να καθαρίζει το μυαλό του. Η δουλειά του ως δάσκαλος τον εξαντλούσε και ο πρόσφατος χωρισμός του τον άφηνε ανήσυχο.
Ο γνώριμος ρυθμός των μπότες του στο πατημένο χώμα ήταν ανακουφιστικός. Το φως του ήλιου διαπερνούσε το θόλο από πάνω, ρίχνοντας εναλλασσόμενα σχέδια στο δάσος. Πουλιά κελαηδούσαν κάπου στο βάθος και ένα απαλό αεράκι μετέφερε τη μυρωδιά των υγρών φύλλων. Αυτό ήταν που χρειαζόταν – φρέσκος αέρας, μοναξιά και ο σταθερός παλμός της φύσης γύρω του.