Στο τέλος, η αγάπη και η επιμονή τους έλαμψαν λαμπρά ενάντια στις σκιές του πόνου τους. Ο αδιάκοπος αγώνας της Κιάρα για δικαιοσύνη δεν ήταν μάταιος. Η Λούνα, που κάποτε είχε χαθεί στα βάθη του σκότους, ήταν τώρα ασφαλής, φωλιασμένη στη ζεστασιά της αγκαλιάς της.
Καθώς η Κιάρα έμπαινε στην ήσυχη νύχτα, το βάρος του ταξιδιού τους παρέμενε στην καρδιά της – ένας γλυκόπικρος πόνος που μιλούσε τόσο για τον πόνο που υπέστησαν όσο και για τον θρίαμβο που είχαν κερδίσει. Με τη Λούνα δίπλα της, η Κιάρα ένιωσε την αθόρυβη νίκη ότι έσωσε μια ψυχή για την οποία άξιζε να αγωνιστεί.