Ο Λούκας Χάριγκαν ήταν τεσσάρων ετών και γεμάτος ζωή. Είχε το είδος του χαμόγελου που έκανε τους ξένους να χαμογελούν κι εκείνοι, το είδος του γέλιου που αντηχούσε στο δωμάτιο και έκανε τους άλλους να λιποθυμήσουν. Για τους γονείς του, τον Τζέιμς και την Κιάρα, ήταν όλος τους ο κόσμος – αλλά μόνο όταν δεν τσακώνονταν.
Οι Χάριγκαν δεν ήταν κακοί άνθρωποι. Αγαπούσαν πολύ τον γιο τους. Αλλά είχαν χάσει την αγάπη τους μεταξύ τους κάπου στην πορεία, και η δυσαρέσκειά τους παρέμενε σαν ατμός σε ένα σφραγισμένο δωμάτιο. Οι διαφωνίες ήταν καθημερινές. Δυνατές φωνές, χτυπημένες πόρτες, κοφτερές λέξεις. Ο Λούκας το είχε συνηθίσει.