Η απάντηση του Πέτρου αντηχούσε από το πηγάδι: “Το βρήκα! Έρχεται ο πρώτος!” Η Κέιτι παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα καθώς ένα μικρό τριχωτό πλάσμα ξεπρόβαλε από το σκοτάδι, σφιχταγκαλιασμένο απαλά στα χέρια του Πίτερ. Είχε δημιουργήσει μια αυτοσχέδια σφεντόνα από το σακάκι του για να τα μεταφέρει επάνω. Καθώς ο Πίτερ πλησίαζε, η Κέιτι άπλωσε το χέρι της και σήκωσε το φοβισμένο ζώο στην ασφάλεια.
“Είσαι καλά τώρα, μικρέ”, ψιθύρισε. Η Κέιτι δημιούργησε έναν ζεστό, μαλακό χώρο για να συνέλθουν τα ζώα. Ένα-ένα, περισσότερα βγήκαν από το πηγάδι, καθώς ο Πίτερ έκανε το ένα ταξίδι μετά το άλλο στο σχοινί. Κάθε φορά που ο Πίτερ ανέβαινε, με τους μύες να τεντώνονται, τα νεύρα της Κέιτι τίναζαν. Αλλά το σχοινί κρατούσε γερά. Με κάθε πλάσμα που σώζονταν, η Κέιτι ένιωθε μια ανακούφιση.