Η Λίζα ακούμπησε απαλά το φλιτζάνι του καφέ της στο τραπέζι του κήπου και πήρε μια βαθιά ανάσα από τον δροσερό πρωινό αέρα. Στο γκαζόν, η Κόκο, το παιχνιδιάρικο κουτάβι της, πετούσε χαρούμενα ανάμεσα στις μαργαρίτες, κυνηγώντας πεταλούδες με ατελείωτο ενθουσιασμό. Χαμογελώντας, η Λίζα ήπιε τον καφέ της, απολαμβάνοντας το ήσυχο, χρυσαφένιο πρωινό.
Ήταν το είδος της ημέρας που ένιωθε ανέγγιχτη – καθαρός ουρανός, απαλό αεράκι, πουλιά που κελαηδούσαν στο ρυθμό των δέντρων. Η Λίζα ξεφύλλισε αφηρημένα τα μηνύματά της, όταν ένα ξαφνικό, τραχύ ουρλιαχτό διέλυσε την ηρεμία. Το κεφάλι της σηκώθηκε. Πάνω της, ένας τεράστιος αετός στριφογύριζε αθόρυβα στον ουρανό.
Ο ήχος αντηχούσε στη γειτονιά. Οι πόρτες άνοιξαν. Άνθρωποι βγήκαν έξω, σκίασαν τα μάτια τους, σκανάροντας τον ουρανό. Η Λίζα δεν κουνήθηκε. Ένα βαρύ αίσθημα τρόμου εγκαταστάθηκε στο στήθος της. Δεν το είχε συνειδητοποιήσει ακόμα, αλλά η γαλήνη εκείνου του πρωινού είχε ήδη αρχίσει να χάνεται.