Ήθελε έναν γιο – όχι απλώς ένα παιδί, αλλά έναν καθρέφτη που θα μπορούσε να γυαλίσει καθαρά. Ένα αγόρι που θα σήκωνε από τα συντρίμμια της δικής του μελανιασμένης παιδικής ηλικίας, που θα μεγάλωνε με ευγένεια εκεί που είχε γνωρίσει την οργή. Αλλά αντί γι’ αυτό, τον είχε καταπιεί μια ζωή που δεν είχε φανταστεί ποτέ: πάρτι τσαγιού, κρόσσια, μια χορωδία από φωνούλες που έμοιαζαν να τον εκνευρίζουν. Κάπου μεταξύ της δεύτερης και της πέμπτης εγκυμοσύνης, το όνειρο είχε πήξει.
Αυτό που τον τρόμαζε περισσότερο δεν ήταν ο θόρυβος ή οι λογαριασμοί – ήταν η τρομακτική διαύγεια ότι αυτό ήταν. Ότι θα περνούσε το υπόλοιπο της ζωής του δουλεύοντας τον εαυτό του για μια ζωή που δεν είχε επιλέξει. Και έτσι, στα είκοσι εννέα του, διάλεξε τον εαυτό του.