Ο Τζάστιν κοιτούσε επίμονα. Η κοπέλα έμοιαζε ακριβώς με εκείνον – τα ίδια ζυγωματικά, τα ίδια μάτια, το ίδιο εύκολο χαμόγελο. Κρατούσε ένα δίπλωμα του Χάρβαρντ. Χάρβαρντ. Η κόρη του. Απόφοιτος της Νομικής του Χάρβαρντ. Το στόμα του Τζάστιν στέγνωσε. Τα χέρια του έτρεμαν στο ποντίκι. Ανοιγόκλεισε τα μάτια του, ελπίζοντας ότι το είχε διαβάσει λάθος. Αλλά η λεζάντα το έλεγε ξεκάθαρα: “Περήφανος για το κορίτσι μου”
Έκανε κύλιση σαν δαιμονισμένος, με τα μάτια του να καταβροχθίζουν πεινασμένα κάθε δημοσίευση, κάθε ετικέτα. Η Λούσι είχε μεγαλώσει όλα τα κορίτσια μόνη της. Καμία αναφορά σε πατριό. Μόνο η Λούσι και η φυλή των κοριτσιών της. Κάθε ένα από αυτά χαμογελάει. Ευημερούν. Το βάρος της απουσίας του πίεζε σαν ογκόλιθος.