“Ευχαριστώ”, είπε ο άντρας. “Είμαστε εντάξει” Ο Άντριου χαμογέλασε ευγενικά και απομακρύνθηκε, αλλά έμεινε πίσω από τον πάγκο, όπου μπορούσε ακόμα να τους παρακολουθεί. Ο άντρας μιλούσε περισσότερο. Κάποια στιγμή, έσκυψε μπροστά, με φωνή χαμηλή αλλά έντονη.
Τα κορίτσια ήταν ακίνητα σαν αγάλματα, απλώς έγνεφαν περιστασιακά ή κοιτούσαν τα μπολ τους. Ο Άντριου δεν μπορούσε να ακούσει τι λέγονταν, αλλά τότε η φωνή του άντρα ανέβηκε απότομα, αρκετά δυνατά ώστε να γυρίσουν τα κεφάλια κοντά.