“Δεν είναι πολλά, αλλά… είναι κάτι. Μας έσωσες. Και θα θέλαμε πραγματικά να βγει κάτι καλό από τη σημερινή μέρα” Ο Άντριου άνοιξε αργά τον φάκελο. Μέσα υπήρχε μια μικρή στοίβα από τακτοποιημένα διπλωμένα χαρτονομίσματα. Όχι μια περιουσία. Αλλά αρκετά. Αρκετά για να μετακομίσει επιτέλους από το υπόγειο των γονιών του.
Αρκετά για να καλύψει την εγγραφή στο κολέγιο. Αρκετά για να ξαναρχίσει κάτι στο οποίο νόμιζε ότι είχε ήδη αποτύχει. Τους κοίταξε έκπληκτος. “Αυτό είναι… είστε σίγουροι;” Η Άιβι χαμογέλασε. “Είμαστε σίγουροι.” Η Ράιλι βγήκε μπροστά και τον αγκάλιασε ξαφνικά, πιάνοντάς τον απροετοίμαστο. “Σας ευχαριστώ”, ψιθύρισε.