Η βιασύνη ήταν ακόμα εκεί, οι πελάτες επίσης, αλλά τα φιλοδωρήματα είχαν ξεραθεί. Τώρα δούλευε δύο φορές πιο σκληρά για τα μισά. Η δουλειά δεν είχε αλλάξει – είχε αλλάξει. Οι γονείς του δεν το είπαν ποτέ δυνατά, αλλά ένιωθε την αμφιβολία τους να μεγαλώνει.
Κάθε φορά που περνούσε τη μητέρα του στο διάδρομο, εκείνη του χάριζε ένα απαλό χαμόγελο που δεν έφτανε μέχρι τα μάτια της. Ο μπαμπάς του έκανε όλο και λιγότερες ερωτήσεις για τη δουλειά. Στην αρχή, ήταν υποστηρικτικοί, ακόμη και περήφανοι. Αλλά τώρα, η σιωπή τους ήταν γεμάτη ανησυχία.