Ακριβά ρολόγια, φανταχτερά γυαλιά ηλίου που ακουμπούσαν στα κεφάλια τους, ο αδιαμφισβήτητος αέρας ανθρώπων που είχαν συνηθίσει να εξυπηρετούνται. Η καρδιά του Άντριου ανασηκώθηκε. Μια τόσο μεγάλη παρέα σήμαινε μια παχιά επιταγή. Ίσως αυτό ήταν το τραπέζι που θα μπορούσε να αποζημιώσει για το υπόλοιπο της ημέρας. Ή της εβδομάδας.
Ξεκίνησε να εξυπηρετεί: θερμός χαιρετισμός, φιλικά πειράγματα, επιπλέον χαρτοπετσέτες χωρίς να του ζητηθεί, αναπλήρωση ποτών με το σύνθημα. Θυμήθηκε ακόμη και ποιος ήθελε το dressing στο πλάι. Φρόντισε να βγουν όλα τέλεια, κάνοντας τα βήματά του να φαίνονται αβίαστα.