Ο Ρέιντζερ κινήθηκε πριν καν καταλάβει η Έμιλι τι έβλεπε. Τη μια στιγμή η Λίλι κουνιόταν στο γρασίδι με την κόκκινη μπάλα της – την επόμενη, ο Ρέιντζερ έπεφτε προς το μέρος της σε μια θολούρα, γρήγορα και χαμηλά, με τα νύχια του να γδέρνουν δυνατά το αίθριο. Η Έμιλι το άκουσε πριν το δει πλήρως: Την ξαφνιασμένη κραυγή της Λίλι, το χτύπημα των μικροσκοπικών ποδιών στο γρασίδι.
Το βαθύ, επείγον γρύλισμα του Ρέιντζερ που δονήθηκε στην αυλή. Η καρδιά της μπήκε στο λαιμό της. Έριξε το πιάτο στα χέρια της και έτρεξε προς την πόρτα, με τον πανικό να θολώνει τις άκρες της όρασής της. “Λίλι!” ούρλιαξε καθώς έτρεχε. Ένα φρενήρες θρόισμα. Το γάβγισμα του Ρέιντζερ – όχι παιχνιδιάρικο, όχι ευγενικό, αλλά οξύ και ανησυχητικό.
Όταν η Έμιλι έσκασε έξω, η Λίλι ήταν πεσμένη στο πλάι στο γρασίδι, κλαίγοντας και προσπαθώντας να καθίσει, ενώ ο Ρέιντζερ την περιτριγύριζε με ένταση, με τους μύες του άκαμπτους, γρυλίζοντας κάτι που η Έμιλι δεν μπορούσε να δει. Από εκεί που στεκόταν, έμοιαζε με χάος. Έμοιαζε με κίνδυνο. Έμοιαζε με έναν σκύλο που δεν έπρεπε ποτέ να εμπιστευτεί.