Η Λίλι κουνήθηκε, δείχνοντας ένα μικρό δάχτυλο. “Σκυλάκι”, κελαηδούσε. Τη στιγμή που ο Ρέιντζερ είδε τη Λίλι, κάτι μέσα του μαλάκωσε – μια μικροσκοπική κλίση του κεφαλιού, ένα ελάχιστο κούνημα της ουράς του, σαν μια λάμψη φωτός που διαπερνά την ομίχλη. Η καρδιά της Έμιλι έσφιξε. Χαμήλωσε λίγο τη Λίλι, ώστε το μικρό παιδί να βλέπει καλύτερα. Η Λίλι χαχάνισε, χοροπηδώντας στην αγκαλιά της μητέρας της.
Και τότε ο Ρέιντζερ έκανε κάτι που έκανε την Έμιλι να παγώσει. Προχώρησε αργά -όχι ορμώντας, χωρίς να στριμώχνει την πύλη- και χαμήλωσε απαλά το κεφάλι του μέχρι να ακουμπήσει μόλις λίγα εκατοστά από τα μεταλλικά κάγκελα. Η ουρά του κούνησε ξανά την ουρά του, ντροπαλή αλλά αναμφισβήτητα ζεστή. Ο Ντέιβιντ ανοιγόκλεισε τα μάτια. “Της… κουνάει την ουρά;” Η Έμιλι έγνεψε, με δάκρυα να τρυπούν απροσδόκητα πίσω από τα μάτια της.