Κάτι πέρασε ξανά ανάμεσά τους, η ίδια σιωπηλή κατανόηση που είχε νιώσει τη στιγμή που γονάτισε στο κυνοκομείο του. “Τον θέλουμε”, είπε η Έμιλι πριν ο φόβος προλάβει να διακόψει. “Θα του δώσουμε ένα σπίτι” Ο Ντέιβιντ εισέπνευσε απότομα, αλλά δεν διαφώνησε. Αντ’ αυτού κοίταξε τον Ρέιντζερ επίμονα και επίμονα, σαν να προσπαθούσε να διαβάσει ένα μέλλον που μόνο ο σκύλος μπορούσε να δει.
“Εντάξει”, είπε τελικά. “Αλλά θα το κάνουμε προσεκτικά” Η Μαρία έγνεψε. “Το προσεκτικά είναι καλό” Το να φέρουμε τον Ρέιντζερ στο σπίτι δεν ήταν καθόλου όπως το φανταζόταν η Έμιλι. Δεν υπήρχαν ενθουσιασμένα γκρίνια, ούτε χαιρετισμοί που γυρνούσαν από την ουρά. Πέρασε αργά από την μπροστινή πόρτα, με κάθε τοποθέτηση του ποδιού του να είναι μελετημένη.