Η Έμιλι ανταπέδωσε το κύμα, ισορροπώντας τη Λίλι στο γοφό της, χωρίς να σκεφτεί τίποτα. Αλλά ο Ρέιντζερ έκανε μια παύση. Σταμάτησε τόσο απότομα που τα νύχια του χτύπησαν στην πέτρα της βεράντας. Τα αυτιά του ανασηκώθηκαν, το σώμα του ισιώθηκε και κοίταξε προς την άλλη γωνία της αυλής – όχι σφιγμένος, όχι φοβισμένος, απλώς… σταθερός. Μελετούσε κάτι που η Έμιλι δεν μπορούσε να δει.
“Ρέιντζερ;” φώναξε απαλά. Εκείνος δεν κουνήθηκε. Ούτε για μια μεγάλη στιγμή. Μετά, εξίσου ξαφνικά, κοίταξε αλλού και τους ακολούθησε μέσα, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Η Έμιλι το απέκρουσε. Ο Ρέιντζερ δεν το έκανε. Ο Ρέιντζερ προσαρμόστηκε στο σπίτι τους πιο γρήγορα απ’ ό,τι περίμενε η Έμιλι.