Όχι ευχαρίστως -δεν ήταν σκύλος που κουνάει την ουρά του και κυνηγάει παιχνίδια- αλλά ήσυχα, σχεδόν με σεβασμό, σαν να καταλάβαινε ότι του είχε δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία και δεν ήθελε να τη διακινδυνεύσει.
Εξερευνούσε δωμάτιο με δωμάτιο, αργά και σκόπιμα, απομνημονεύοντας το έδαφος με την ίδια σοβαρότητα που φαινόταν να εφαρμόζει σε όλα. Ποτέ δεν γαύγισε, ποτέ δεν γκρίνιαξε, ποτέ δεν έσπρωξε τα όρια. Αν μη τι άλλο, συμπεριφερόταν περισσότερο σαν φιλοξενούμενος παρά σαν κατοικίδιο.