Η Έμιλι έβρισκε τον εαυτό της να χαλαρώνει λίγο περισσότερο κάθε μέρα. Ο Ντέιβιντ… όχι τόσο πολύ. Παρακολουθούσε συνεχώς τον Ρέιντζερ. Κάθε φορά που η Λίλι περνούσε, εκείνος αιωρούνταν – έτοιμος να μπει ανάμεσά τους, αν κάτι δεν πήγαινε καλά. Η Έμιλι δεν μπορούσε να τον κατηγορήσει. Το τραύμα άλλαξε τα ζώα. Ακόμα και τα ευγενικά. Κι όμως, ο Ρέιντζερ δεν έκανε ποτέ λάθος κίνηση.
Όταν η Λίλι έριξε το φλιτζάνι της, εκείνος ανατρίχιασε αλλά δεν αντέδρασε. Όταν σκόνταψε και προσγειώθηκε απαλά στο πλευρό του, δεν μετακινήθηκε ούτε καν. Όταν εκείνη χασκογέλασε και του χάιδεψε την πλάτη, έσκυψε το κεφάλι, σχεδόν απολογητικά, σαν να προσπαθούσε να τη διαβεβαιώσει ότι δεν ήθελε να κάνει κακό. Η Έμιλι έπιασε τον εαυτό της να χαμογελάει μια φορά – πραγματικά χαμογελώντας – καθώς τους παρακολουθούσε.