“Ρέιντζερ;” ψιθύρισε. Εκείνος δεν γύρισε. Η ανάσα του θόλωσε το τζάμι, αργά και μετρημένα. Η ουρά του δεν κουνιόταν. “Τι είναι;” ψιθύρισε, πλησιάζοντας. Μόνο τότε την κοίταξε ξανά, με μάτια ήρεμα… αλλά με κάτι άλλο από κάτω. Κάτι που δεν μπορούσε να ονομάσει.
Μετά απομακρύνθηκε. Η Έμιλι κατάπιε δυνατά. Μάλλον δεν ήταν τίποτα. Πιθανότατα σκεφτόταν υπερβολικά. Αλλά το επόμενο πρωί, ανακάλυψε τον Ρέιντζερ ξαπλωμένο στο πλακάκι της κουζίνας αντί για το κρεβάτι του – τοποθετημένο ακριβώς μπροστά από την πίσω πόρτα. Σαν να μην είχε κοιμηθεί καθόλου. Γονάτισε δίπλα του και πέρασε τα δάχτυλά της μέσα από τη γούνα του.