Έναν ψίθυρο ότι κάτι έλειπε – όχι με δραματικό, σαρωτικό τρόπο, απλώς έναν ήσυχο πόνο που παρατηρούσε όταν έβλεπε τη Λίλι να στοιβάζει τουβλάκια ή όταν παρακολουθούσε την απαλή καμπύλη του μάγουλου της κόρης της καθώς κοιμόταν. Όταν η Λίλι έγινε ενός έτους, η συζήτηση επανήλθε και πάλι στην επιφάνεια. “Ίσως ήρθε η ώρα”, είπε ο Ντέιβιντ ένα βράδυ, κατεβαίνοντας στον καναπέ δίπλα της.
Μύριζε αχνά καφέ και το κερί με άρωμα κέδρου που η Έμιλι είχε πάντα αναμμένο στο σαλόνι. “Θα μπορούσαμε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ένα δεύτερο” Η Έμιλι τον κοίταξε, με τα δάχτυλά της να παρασύρονται ασυναίσθητα στο μόνιτορ της Λίλι. Η οθόνη έδειχνε το νήπιο κουλουριασμένο με το λούτρινο κουνέλι του, να αναπνέει βαθιά.