Η αίθουσα αναμονής ήταν οδυνηρά φωτεινή. Πολύ φωτεινή για το πόσο σκοτεινές ήταν οι σκέψεις της. Κάθισε για να σηκωθεί ξανά ένα δευτερόλεπτο αργότερα. Περπατούσε. Πίεζε την παλάμη της στο στόμα της. Επαναλάμβανε τα πάντα σαν εφιάλτη:
Η Λίλι πέφτει. Ο Ρέιντζερ να ορμάει. Ο Ρέιντζερ καταρρέει. Το φίδι να κυλάει άψυχο από το γρασίδι. Δεν είχε επιτεθεί στο παιδί της. Την είχε σώσει. Οι ενοχές της έκαναν κύκλους μέχρι που δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Δεν είχε συνειδητοποιήσει πόση ώρα καθόταν εκεί, μέχρι που το τηλέφωνό της χτύπησε στην τσέπη της – απότομα, ξαφνικά. Ντέιβιντ.