Η Έμιλι πίεσε το χέρι της στο στόμα της, με τα γόνατα να τρέμουν. “Είναι ζωντανός;” “Προς το παρόν”, είπε ευγενικά ο κτηνίατρος. “Αλλά χρειάζεται τις επόμενες ώρες να πάει τέλεια. Τον παρακολουθούμε στενά” Η Έμιλι έγνεψε, τα δάκρυα γλίστρησαν ελεύθερα τώρα. “Σας ευχαριστώ. Σας παρακαλώ… σας παρακαλώ κάντε ό,τι μπορείτε”
“Θα το κάνουμε. Κάποιος θα έρθει να σας πάρει όταν θα είναι αρκετά σταθερός για να τον επισκεφτεί κάποιος” Ο κτηνίατρος εξαφανίστηκε ξανά μέσα από τις ανοιγόμενες πόρτες, αφήνοντας την Έμιλι στην ησυχία της αίθουσας αναμονής – τρέμοντας, ανακουφισμένη, τρομοκρατημένη, ευγνώμων ταυτόχρονα. Βυθίστηκε αργά στην καρέκλα της. Το μωρό της ήταν ασφαλές. Ο σκύλος της πάλευε για τη ζωή του.