Η Έμιλι σκούντησε το γόνατό του με το δάχτυλό της. “Μιλάω σοβαρά. Όχι ένα κουτάβι. Μια διάσωση. Ένας σκύλος που χρειάζεται ένα σπίτι όσο και η Λίλι έναν σύντροφο” Η έκφραση του Ντέιβιντ μαλάκωσε παρά τον εαυτό του. “Το καταλαβαίνω. Το καταλαβαίνω. Αλλά το να φέρεις έναν σκύλο διάσωσης σε ένα σπίτι με ένα μικρό παιδί…” Ανατρίχιασε. “Με αγχώνει” Η Έμιλι ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο του, με τα μάτια της να παρασύρονται ξανά στο μόνιτορ του μωρού.
“Ίσως γι’ αυτό έχει σημασία. Η Λίλι θα μεγαλώσει. Θα μάθει πώς να φέρεται στους άλλους, πώς να δίνει αγάπη, πώς να κάνει υπομονή, πώς να είναι ευγενική. Ένας σκύλος θα μπορούσε να βοηθήσει σε αυτό” Ο Ντέιβιντ έγειρε το κεφάλι του προς το μέρος της. “Το έχεις σκεφτεί πολύ αυτό” “Ίσως πάρα πολύ”, παραδέχτηκε με ένα χαμόγελο. “Αλλά το νιώθω σωστό”