Κράτησε την αναπνοή της, ακούγοντας. Τίποτα δεν ακολούθησε. Ούτε βήματα. Ούτε φωνές. Μόνο σιωπή. Εξέπνευσε αργά, πείθοντας τον εαυτό της ότι ήταν το σπίτι που εγκαταστάθηκε, και κινήθηκε προς το ντουλάπι, μόνο και μόνο για να σταματήσει. Η πίσω πόρτα ήταν ορθάνοιχτη. Ίσα-ίσα, αλλά ανοιχτή. Ένα λεπτό αεράκι ανακάτευε την κουρτίνα δίπλα της. Οι σφυγμοί της Κέιλα ανέβηκαν. Δεν είχε αγγίξει την πόρτα. Ήταν σίγουρη.
Το βλέμμα της έστρεψε ξανά το βλέμμα της προς το κλιμακοστάσιο, και ο αμυδρός ήχος που είχε ακούσει ξαφνικά επαναλήφθηκε στο μυαλό της. Η φωνή της βγήκε μικρή και διστακτική καθώς φώναξε: “Εμπρός Μαρκ Σαμπρίνα;” Καμία απάντηση. Καμία αλλαγή ορόφων. Μόνο σιωπή που πύκνωνε γύρω της.