Όταν επέστρεψε επάνω την επόμενη μέρα για να τακτοποιήσει τα καινούργια σεντόνια, το κουτί που έλειπε ήταν πάλι εκεί, στριμωγμένο ανάμεσα σε δύο κουτιά δημητριακών, για τα οποία θα μπορούσε να ορκιστεί ότι δεν υπήρχαν εκεί πριν. Ανέφερε το χαμένο και επιστρεφόμενο σνακ τυχαία στον Τόμι, ελπίζοντας ότι ίσως το είχε πάρει και το είχε ξεχάσει. “Μήπως μετακίνησες κάτι από το ντουλάπι τις προάλλες;” ρώτησε ευγενικά.
Ο Τόμι κούνησε το κεφάλι του. “Δεν μπορώ να φτάσω τα ράφια του ντουλαπιού”, είπε απλά. Έκανε μια παύση και μετά πρόσθεσε: “Η μαμά λέει ότι δεν πρέπει να παίζω εδώ πάνω μόνος μου” Ανασήκωσε τους ώμους του. “Πέφτουν πολλά πράγματα” Η Κέιλα δεν ήξερε πώς να απαντήσει σε αυτό. Αναγκάστηκε να χαμογελάσει και τον ακολούθησε πίσω κάτω, αλλά τα λόγια της έμειναν περισσότερο απ’ ό,τι περίμενε.