Η Κέιλα δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα γινόταν το είδος της έφηβης που έψαχνε τους πίνακες εργασίας της γειτονιάς ανάμεσα στα μαθήματα, αλλά οι τελευταίοι μήνες είχαν αλλάξει τα πάντα. Η μητέρα της έκανε δύο δουλειές, οι λογαριασμοί συσσωρεύονταν, και το κολέγιο, που κάποτε ήταν ένα μακρινό όνειρο, τώρα έμοιαζε με κάτι για το οποίο θα έπρεπε να παλέψει.
Προσπαθούσε να μη δείχνει πόσο πολύ είχαν σημασία τα χρήματα, αλλά το ένιωθε κάθε φορά που η μαμά της γύριζε σπίτι εξαντλημένη ή όταν έφτανε μια ειδοποίηση στο ταχυδρομείο με κόκκινα γράμματα στην κορυφή. Η Κέιλα ήθελε να βοηθήσει. Έστω και λίγο. Ήθελε να νιώσει ότι δεν ήταν απλώς άλλο ένα πράγμα που έπρεπε να κουβαλάει η μαμά της.