Τα γόνατά της ένιωσαν αδύναμα καθώς οπισθοχώρησε προς την πόρτα, πιάνοντας το τηλέφωνό της με τρεμάμενα χέρια. Τηλεφώνησε αμέσως στη Σαμπρίνα. “Σαμπρίνα Λυπάμαι πολύ, δεν είδα το μήνυμά σου. Μπήκα μέσα και… κάποιος είναι επάνω” Υπήρξε μια μικρή παύση στη γραμμή. Όχι πανικός. Όχι συναγερμός. Απλά… ακινησία. Τότε η Σαμπρίνα γέλασε απαλά, πολύ απαλά.
“Ω, Κέιλα. Αυτό το σπίτι κάνει θορύβους όλη την ώρα. Πρέπει να τρόμαξες” Παρατήρησε. “Όχι”, επέμεινε η Κάιλα, με τη φωνή της να σπάει. “Αυτοί δεν ήταν θόρυβοι. Κάποιος έτρεξε στο πάτωμα” Η Σαμπρίνα έκανε μια παύση και μετά είπε: “Λοιπόν… έτσι κι αλλιώς δεν έπρεπε να είσαι εκεί σήμερα. Σου είπα ότι είχα τον Τόμι μαζί μου” Η Κέιλα ανοιγόκλεισε τα μάτια. Αυτή ήταν η ανησυχία Η παρουσία της εκεί