“Το ξέρω”, ψιθύρισε η Κάιλα. “Λυπάμαι. Απλώς… πραγματικά άκουσα κάτι” “Δεν είναι τίποτα”, επανέλαβε η Σαμπρίνα με σταθερό, γυαλιστερό τόνο. “Απλά… πήγαινε σπίτι και ξεκουράσου. Θα σε δω αύριο” Η κλήση τερματίστηκε πριν προλάβει να απαντήσει η Κέιλα. Έφυγε γρήγορα από το σπίτι, κλειδώνοντας την πόρτα πίσω της, αλλά η καρδιά της δεν επιβράδυνε παρά μόνο όταν έφτασε στα μισά του δρόμου.
Κοίταζε συνέχεια πίσω, μισοπεριμένοντας να εμφανιστεί κάποιος στο παράθυρο του επάνω ορόφου. Εκείνο το βράδυ, επέστρεψε για λίγο για να πάρει το σημειωματάριο που είχε ξεχάσει. Σκόπευε να μπει και να βγει αθόρυβα – αλλά καθώς πλησίαζε στη βεράντα, υπόκωφες φωνές ακούστηκαν από την πόρτα.