Όσο πιο πολύ διαρκούσε η ησυχία, τόσο πιο πολύ έσφιγγε η ένταση. Γύρω στις δύο το απόγευμα, καθώς ο Τόμι κοιμόταν στον καναπέ, η Κέιλα τρύπωσε στην κουζίνα για να γεμίσει το μπουκάλι με το νερό του. Προσπάθησε να συγκεντρωθεί στην απλή κίνηση – στρίψιμο, ρίχνει, στρίψιμο – αλλά τα χέρια της έτρεμαν ελαφρώς.
Τότε… Ένα ξαφνικό, απότομο κροτάλισμα αντηχούσε από τον επάνω όροφο – σαν φτέρνα ή σκληρό αντικείμενο που χτυπάει στο ξύλο. Η Κέιλα πάγωσε. Μετά ήρθαν τα βήματα. Δεν ήταν τρέξιμο. Δεν έτρεχαν. Αργά. Προμελετημένα. Μετρημένα. Ένα απαλό βήμα… μετά άλλο ένα… μετά μια αμυδρή μετατόπιση του βάρους, σαν κάποιος να προσπαθούσε να περπατήσει αθόρυβα – αλλά δεν μπορούσε να κρύψει τη βαρύτητα του βηματισμού ενός ενήλικα.