Η Κέιλα ξεκλείδωσε την μπροστινή πόρτα όσο πιο αθόρυβα μπορούσε και βγήκε στη βεράντα χωρίς να κοιτάξει πίσω. Τα πόδια της ένιωθαν αδύναμα καθώς κουβαλούσε τον Τόμι κάτω από το δρομάκι και μέσα στον δροσερό απογευματινό αέρα. Η Κέιλα δεν ήξερε πόση ώρα στεκόταν στο δρομάκι, κρατώντας τον Τόμι, καθώς τα δευτερόλεπτα σέρνονταν οδυνηρά αργά.
Κάθε ήχος την έκανε να αναπηδά – ένα διερχόμενο αυτοκίνητο, το γάβγισμα ενός σκύλου, ο άνεμος που βούρτσιζε τα κλαδιά πάνω από το κεφάλι της. Κοίταζε συνέχεια την πόρτα, φοβούμενη μήπως δει κάποιον να βγαίνει από αυτήν. Τελικά, δύο περιπολικά της αστυνομίας έστριψαν στο δρόμο, με τα φώτα να αναβοσβήνουν αλλά τις σειρήνες σβηστές.