Κι αν δεν ήταν θησαυρός Κι αν το σεντούκι ήταν γεμάτο οστά, τυλιγμένα σε σάπιο ύφασμα Φαντάστηκε το άψυχο σώμα της θείας του διπλωμένο μέσα, τα ψυχρά μάτια του Χένρι να παρακολουθούν καθώς σφράγιζε το καπάκι. Η εικόνα ήταν γκροτέσκα και παράλογη, αλλά το μυαλό του προσκολλήθηκε σε αυτήν με αμείλικτο τρόμο.
Σηκώθηκε απότομα και περπάτησε στον κήπο. Η ομίχλη κολλούσε στους φράχτες, η σιωπή πίεζε πυκνά και βαριά. “Τι έκρυψες, θείε;” μουρμούρισε δυνατά. Τα δέντρα δεν έδωσαν καμία απάντηση, μόνο το τρίξιμο των κλαδιών που λικνίζονταν. Το σεντούκι δέσποζε στο γρασίδι πίσω του σαν κακοήθης σκιά.