Η εξάντληση τον ανάγκασε να σταματήσει. Άφησε το σεντούκι στο διάδρομο, υποσχόμενος στον εαυτό του ότι αύριο θα τελείωνε. Εκείνη τη νύχτα, ο ύπνος τον βασάνιζε. Ονειρευόταν διαδρόμους γεμάτους με κλειδωμένες πόρτες, που η καθεμιά ήταν σημαδεμένη με τα αρχικά του θείου του. Μια πόρτα χτύπησε βίαια και ξύπνησε πριν ανοίξει.
Το φως του πρωινού ήλιου αποκάλυψε το σεντούκι ακριβώς εκεί που το είχε αφήσει. Ανακούφιση και τρόμος μπλέχτηκαν στο στήθος του. Το έσυρε στο γραφείο, το έβαλε κοντά στο τζάκι, όπου τα βιβλία του Χένρι εξακολουθούσαν να βρίσκονται στα ράφια. Το σεντούκι έμοιαζε να ανήκει εδώ, σαν να επέστρεφε στη θέση που του αρμόζει.