Ανάμεσα στα έγγραφα και τα χρήματα στο σεντούκι βρισκόταν ένα μικρό μπρούτζινο κλειδί, αμαυρωμένο από τα χρόνια. Μια ετικέτα ήταν δεμένη πάνω του με ξεθωριασμένο σπάγκο: Ανατολική Πτέρυγα. Τελικά, ο Άντριου αναστέναξε με ανακούφιση, με τους σφυγμούς του να επιταχύνονται. Τουλάχιστον, το μυστικό στον κλειδωμένο διάδρομο δεν θα αποτελούσε πλέον μυστήριο. Θα γλίτωνε το άνοιγμα των κλειδαριών με τη βία.
Αλλά πρώτα απ’ όλα, ο Άντριου έσπασε απαλά την κέρινη σφραγίδα, σαν να φοβόταν μήπως διαλυθούν οι λέξεις. Ο γραφικός χαρακτήρας του Χένρι, σταθερός αλλά αχνός, γέμισε τη σελίδα. “Αν το διαβάζεις αυτό, Άντριου, έχεις λύσει τον γρίφο του κήπου. Πάντα ήξερα ότι η περιέργεια υπήρχε στην οικογένειά μας. Αυτό που βρήκες εδώ είναι η πραγματική μου ζωή”