Κοίταξε γύρω του στο γραφείο, τα κρεμασμένα ράφια, τη σκόνη που ήταν πυκνή στα βιβλία του Χένρι. Για πρώτη φορά, η σιωπή του κτήματος φάνηκε λιγότερο ασφυκτική. Ήταν απλώς ο απόηχος ενός ανθρώπου που είχε αντέξει πάρα πολλά μόνος του, αφήνοντας πίσω του ένα παζλ ως εξήγηση, όχι ως καταδίκη.
Ο Άντριου μάζεψε προσεκτικά τα έγγραφα, τυλίγοντάς τα σε ύφασμα. Δεν θα τα επιδείκνυε για να τα επευφημήσει, ούτε θα τα έθαβε ξανά. Θα τα διατηρούσε ήσυχα, σεβόμενος τη ζωή που είχε επιλέξει ο Χένρι. Ο κήπος είχε παραδώσει το μυστικό του, και μαζί με αυτό, ο Άντριου είχε ανακτήσει την αληθινή ιστορία της οικογένειάς του.