Η Μαρί τον παρακολουθούσε από το παράθυρο της κουζίνας, με την ανησυχία να διαγράφει το μέτωπό της. Του υπενθύμισε ότι είχαν κι άλλα σχέδια – να φτιάξουν την υδρορροή, να ξαναβάψουν τον διάδρομο – αλλά ο Γουόλτερ κούνησε το κεφάλι του. Το ύψωμα είχε γίνει μια υπόσχεση αλήθειας που δεν μπορούσε πλέον να αναβάλει.
Εκείνο το πρωί, η Μαρί βγήκε έξω και του ζήτησε ήσυχα να είναι προσεκτικός. “Κι αν είναι κάτι επικίνδυνο;”, ψιθύρισε. “Παλιοί σωλήνες, χημικά που θάφτηκαν πριν από δεκαετίες… Κι αν αντιδρούν. Ποιος ξέρει τι πετούσαν οι άνθρωποι στις αυλές τους;” Η φωνή της έφερε ένα τρέμουλο που προσπάθησε να συγκαλύψει.