Περιπλανήθηκαν στην αυλή εκείνο το πρώτο βράδυ, θαυμάζοντας τις πλατιές σφεντάμες που έριχναν μεταβαλλόμενες σκιές στο γρασίδι. Το μικρό ξύλινο υπόστεγο έγερνε ελαφρά αλλά είχε χαρακτήρα. Ακόμα και ο περίεργος όγκος κοντά του φαινόταν ακίνδυνος. Ήταν απλώς άλλη μια ιδιομορφία μιας παλαιότερης αυλής που τακτοποιήθηκε στον εαυτό της.
Η Μαρί αστειεύτηκε ότι κάθε σπίτι συνοδεύεται από “ένα μυστηριώδες ύψωμα”, και ο Γουόλτερ γέλασε, φανταζόμενος ήδη παρτέρια κήπου και μια αιώρα ανάμεσα στα σφεντάμια. Η αυλή είχε πολλές δυνατότητες. Ό,τι κι αν ήταν αυτό το ύψωμα, δεν είχε σημασία. Είχαν μεγαλύτερα όνειρα να φυτέψουν εδώ.