Κάθε άνοιξη, ο Γουόλτερ το παρατηρούσε ξανά. Λίγο πιο ψηλό. Λίγο πιο φαρδύ. Η Μαρί τον πείραζε απαλά, αποκαλώντας το “ετήσια εμμονή του”, αλλά ο Γουόλτερ δεν μπορούσε να απαλλαγεί από την αίσθηση ότι κάτι σε αυτό ήταν διαφορετικό κάθε χρόνο, σαν να συνέχιζε να σπρώχνει προς τα πάνω επίτηδες.
Κάποιες χρονιές, η αλλαγή ήταν ελάχιστα αισθητή – μερικές επιπλέον ίντσες, ίσως. Αρκετή για να τον κάνει να γέρνει το κεφάλι του, αλλά όχι αρκετή για να δικαιολογήσει να σκάψει ξανά. Άλλες χρονιές, όμως, το ύψωμα φαινόταν αναμφισβήτητα μεγαλύτερο, ανεβαίνοντας με την απόψυξη σαν κάτι που απλωνόταν κάτω από κουβέρτες.