“Ο μπαμπάς μου άφησε το τζιπ”, είπε ο Σαμ, σηκώνοντας το ποτήρι του. “Λειτουργεί ακόμα, σοκαριστικό. Χρειάζεται καινούργια μίζα, ίσως, αλλά είναι θηρίο” “Παρακαλώ”, μουρμούρισε η Κλερ. “Τι;” ρώτησε, πιάνοντας το αυτί του. “Τίποτα” Γύρισε το βλέμμα της πίσω στον αχυρώνα.
Η διαθήκη ήταν βάναυσα σαφής: ο Σαμ πήρε το τζιπ και το σπίτι. Ο Μπράιαν πήρε το σκάφος και ένα σημαντικό μερίδιο από τις αποταμιεύσεις. Η Κλερ πήρε τον αχυρώνα. Μόνο τον αχυρώνα. Κανείς δεν διαφώνησε. Όχι επειδή ήταν δίκαιο, αλλά επειδή τους φαινόταν λογικό. Η Κλερ ήταν το χρυσό παιδί. Το κορίτσι του μπαμπά.