Κοίταξε ξανά τη σακούλα σκουπιδιών που μόλις είχε καταστρέψει και μετά τους άλλους που περίμεναν ακόμα στις σκιές. Ο σφυγμός της επιταχύνθηκε – όχι από φόβο, αλλά από την έλξη κάτι βαθύτερου. Αυτό δεν ήταν σκουπίδια. Αυτό ήταν φυτεμένο. Η Κλερ σηκώθηκε, κρατώντας σφιχτά το κλειδί.
Τα χέρια της έτρεμαν -όχι από το κρύο, αλλά από την απίστευτη συνειδητοποίηση που χτιζόταν μέσα της. Υπήρχαν κι άλλα εδώ. Και ό,τι κι αν ήταν, ο πατέρας της ήθελε να το βρει. Η Κλερ δεν έχασε χρόνο.