Αλλά κάθε τόσο, έβρισκε κάτι προσωπικό -μια από τις παιδικές της ζωγραφιές διπλωμένη σε ένα παλιό άλμπουμ με φωτογραφίες, ένα κεραμικό άλογο από τα τρίτα της γενέθλια. Τότε, στα μισά μιας τσάντας που μύριζε έντονα τσιμέντο κέδρου, το βρήκε: το δεύτερο κλειδί.
Ήταν δεμένο σε ένα μεταξωτό μαντήλι, το ίδιο που φορούσε ο πατέρας της στην τσέπη του σακακιού του τις Κυριακές. Αυτό ήταν ασημένιο, μικρότερο από το πρώτο, αλλά εξίσου περίτεχνο. Δεν είχε αρχικά, αλλά η κορδέλα με την οποία ήταν τυλιγμένο είχε το ίδιο χρώμα με το πρώτο – βαθύ κόκκινο, σχεδόν καστανοκόκκινο.