Έμαθε τα ονόματα κάθε φαρμάκου, πώς να τον σηκώνει όταν έπεφτε, πώς να τον ηρεμεί όταν την αποκαλούσε με το όνομα της μητέρας τους. Ήταν εκεί. Και τώρα, καθώς τα αδέρφια της αστειεύονταν για την κληρονομιά τους, η Κλερ ένιωθε σαν την τελευταία σελίδα σε ένα ξεχασμένο βιβλίο.
“Εννοώ, ε”, είπε ο Μπράιαν χαμογελώντας, “πήρατε τον αχυρώνα. Αυτό είναι… κάτι” Ο Σαμ γέλασε. “Είναι γεμάτος σκόνη, φωλιές αρουραίων και ό,τι ο μπαμπάς κλείδωσε εκεί μέσα πριν από πάντα. Ταιριάζει, πραγματικά. Ο μπαμπάς πάντα έλεγε ότι είχες έναν ιδιαίτερο δεσμό με αυτό το μέρος”