Αλλά όταν έγινε δεκαέξι ετών, όλα άλλαξαν. Ο αχυρώνας σίγησε. Και το ίδιο έκανε κι εκείνος – τουλάχιστον για ό,τι κρατούσε μέσα. Εκείνο το πρωί, καθώς η Κλερ κατευθυνόταν προς τον αχυρώνα, και τα δύο αδέρφια την ακολουθούσαν με διπλωμένα χέρια και πλαγιόκλαδα χαμόγελα.
“Επιτέλους άνοιξες το θησαυροφυλάκιο;” Ρώτησε ο Σαμ. “Απλώς είμαι περίεργος τι πίστευε ο μπαμπάς ότι άξιζε να κρύψει από εμάς”, πρόσθεσε ο Μπράιαν. Η Κλερ δεν απάντησε. Άπλωσε το χέρι της στο παλιό μάνταλο – εκεί που κάποτε ήταν το βαρύ λουκέτο. Είχε εξαφανιστεί τώρα.