Η γυναίκα έκανε ένα αόριστο νεύμα, από αυτά που δεν υπόσχονταν τίποτα, και συνέχισε να πληκτρολογεί. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, η Κλερ άκουσε ξανά το γέλιο του αγοριού, που ήδη έτρεχε πίσω προς το νερό. Η Κλερ πήρε το θερμός της και ήπιε μια μεγάλη, αργή γουλιά, προσπαθώντας να αφήσει τη δροσιά να ξεπλύνει την απογοήτευση.
Αλλά η αλήθεια ήταν ότι ένιωθε μόνο ότι το ρολόι χτυπούσε τώρα, μετρώντας αντίστροφα για τη στιγμή που η υπομονή της θα εξαντλούνταν εντελώς. Η Κλερ προσπάθησε να επιστρέψει στο βιβλίο της, λέγοντας στον εαυτό της ότι το μισόκαρδο νεύμα της γυναίκας ήταν αρκετό. Αλλά ήταν ευσεβής πόθος.