Η δουλειά της Κλερ είχε γίνει από αγχωτική αλλά διαχειρίσιμη, ασφυκτική κάτω από τη συνεχή τσιγκουνιά του, τις παρορμητικές απαιτήσεις του και τα ατελείωτα “επείγοντα” μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που σπάνια είχαν πραγματικό επείγοντα χαρακτήρα. Εκείνη η εβδομάδα ήταν μια από τις χειρότερες.
Τρεις διαδοχικές συσκέψεις είχαν διαρκέσει περισσότερο απ’ όσο έπρεπε, με τις συγκαταβατικές παρατηρήσεις του Ethan Jr. και τις αλλαγές της τελευταίας στιγμής να κυριαρχούν στην καθεμία. Μέχρι να τελειώσει η τελευταία κλήση, η Κλερ ένιωθε εξαντλημένη, παγιδευμένη ανάμεσα στην αφοσίωσή της στην εταιρεία και στην αυξανόμενη βεβαιότητα ότι το αφεντικό της δεν ήταν παρά ένα παιδί με τάση για ξεσπάσματα, ντυμένο με κοστούμι.