Κάθε φορά, το φορτίο ήταν πολύ μεγάλο γι’ αυτόν. Παραπατούσε στα μισά της διαδρομής προς τα πίσω πριν ο κουβάς γείρει και ρίξει το περιεχόμενό του στην άμμο πολύ πριν φτάσει στη μητέρα του. Η Κλερ δεν μπορούσε παρά να παρακολουθεί την προσπάθεια, μισή διασκεδάζοντας, μισή φοβούμενη την ακαταστασία, ενώ η μητέρα του αγοριού συνέχιζε να πληκτρολογεί, χωρίς να το καταλαβαίνει καθόλου.
Σε μια από τις παύσεις του, το αγόρι σταμάτησε κοντά στην πετσέτα της Κλερ. Έριξε μια ματιά στον μεγαλύτερο κουβά που χρησιμοποιούσε για να φυλάει μέσα μερικά πράγματα, το αντηλιακό της, ένα επιπλέον μπουκάλι νερό και μια τυλιγμένη πετσέτα, και τα μάτια του άναψαν. “Με συγχωρείτε”, είπε, με τη φωνή του απροσδόκητα ευγενική, “θα μπορούσα να δανειστώ τον κουβά σας Θέλω να φτιάξω ένα μεγαλύτερο κάστρο από άμμο”