Η Κλερ δίστασε. Ο κουβάς ήταν πιο βαρύς και ήξερε ότι μάλλον δεν ήταν η καλύτερη ιδέα για ένα παιδί στο μέγεθός του να τον κουβαλάει γεμάτο νερό και άμμο. Αλλά η προθυμία του την μαλάκωσε. Έβγαλε τα πράγματά της, τα έβαλε δίπλα στην καρέκλα της και του έδωσε τον κουβά. “Βέβαια”, είπε, καταφέρνοντας να χαμογελάσει λίγο. “Απλά φρόντισε να μην το χύσεις σε κανέναν, εντάξει;”
“Εντάξει! Σ’ ευχαριστώ!” απάντησε το αγόρι λαμπερό, τραβώντας προς την ακτή με το βραβείο του. Για μια φευγαλέα στιγμή, η Κλερ σχεδόν ένιωσε και η ίδια πιο ανάλαφρη, μέχρι που το κεφάλι της μητέρας σηκώθηκε. “Έι!” γαύγισε, με τη φωνή της να κόβει την άμμο, αρκετά έντονα για να κάνει μερικούς παραθεριστές να ρίξουν μια ματιά. “Μην μιλάς έτσι στον γιο μου”