Περισσότερα γέλια ακούστηκαν από μερικές πετσέτες πιο πέρα, και ο ηλικιωμένος άντρας που είχε ρίξει νωρίτερα ένα λυπημένο βλέμμα στην Κλερ, τώρα της έγνεψε επιδοκιμαστικά. Η Κλερ έγειρε πίσω στην καρέκλα της, με τις γωνίες του στόματός της να σχηματίζουν ένα ικανοποιημένο χαμόγελο.
“Τα παιδιά θα είναι παιδιά”, είπε ελαφρά τη καρδία, με τη φωνή της να είναι αρκετά δυνατή ώστε να μεταφέρεται. Η μητέρα πάγωσε για μισό δευτερόλεπτο, με τα μάτια της να στενεύουν σε κοφτερές σχισμές, προτού σπρώξει τον φορητό υπολογιστή στην τσάντα της με σπασμωδικές κινήσεις. Τύλιξε βιαστικά την πετσέτα της, έκλεισε το καπάκι του ψυγείου και φώναξε τον Λίαμ με κοφτές, σφιχτές συλλαβές.