Η Κλερ άφησε τη στιγμή να την κατακλύσει, η ικανοποίηση τη ζέσταινε από μέσα της με τρόπο που ο ήλιος δεν μπορούσε. Παρακολούθησε τους άκαμπτους ώμους της μητέρας να υποχωρούν, μέχρι που χάθηκαν μέσα στη θολούρα από πετσέτες και ομπρέλες κοντά στην κύρια είσοδο, με το αγόρι να ακολουθεί σαν πλοίο στη ρυμούλκηση.
Τα γέλια έσβησαν και αντικαταστάθηκαν για άλλη μια φορά από το ρυθμικό σκάσιμο και την υποχώρηση των κυμάτων. Και κάπως έτσι, ο αέρας ένιωσε πιο ελαφρύς. Η ένταση που είχε συσσωρευτεί σφιχτά στο στήθος της όλο το απόγευμα ξετυλίχτηκε και αντικαταστάθηκε από μια εύκολη ηρεμία.