Κατέβασε τα κιάλια, με τα χέρια βαριά. Το στόμα του ήταν στεγνό. Το είχε φανταστεί Όχι. Όχι, ήταν πολύ σταθερό. Πολύ αληθινό. Ακόμα ένιωθε την ανησυχία που του προκαλούσε στο στομάχι. Κάτι ήταν εκεί έξω. Κάτι που κανείς άλλος δεν ήθελε να αναγνωρίσει.
Στάθηκε εκεί για λίγο ακόμα, με τη ζεστή παραλία να βουίζει πίσω του από γέλια, σκυλιά που γαύγιζαν και συζητήσεις που έπνεε ο αέρας. Ένιωθε εντελώς αποκομμένος από όλα αυτά. Ήταν σαν ο ωκεανός να είχε ψιθυρίσει κάτι που μόνο αυτός είχε ακούσει. Μόνο αυτός είχε δει.