Γύρισε τον επιλογέα, γυρνώντας ανάμεσα σε στατικούς ήχους και απαλό ροκ μέχρι που κατέληξε σε έναν τοπικό σταθμό ειδήσεων. Καιρός. Κυκλοφοριακό. Ένα κομμάτι για ένα παζάρι. Τίποτα. Ούτε μια αναφορά για το χάος που μόλις είχε δει – καμία αναφορά για τα παράξενα μαύρα σχήματα ή τους ανθρώπους που έφευγαν τρομοκρατημένοι από την παραλία.
Έγειρε πίσω στο κάθισμά του, με τον ιδρώτα να κρυώνει στο δέρμα του. Τι στο διάολο συμβαίνει Κοίταξε το χέρι του που κρατούσε το τιμόνι. Η κοκκινόμαυρη χρωστική ήταν ακόμα εκεί, αχνή αλλά αναμφισβήτητη. Το έτριψε με τον αντίχειρά του. Ακόμα δεν πονούσε. Ακόμα κανένα εξάνθημα. Αλλά δεν είχε ξεθωριάσει.