“Όχι, όχι”, ψιθύρισε, αναγκάζοντας τον εαυτό της να αναπνεύσει. “Δεν θέλω να παλέψω” Κατέβασε τη σανίδα για να δείξει ότι δεν προσπαθούσε να επιτεθεί. Τα μάτια του λύκου ακολούθησαν την κίνηση. Όταν άφησε τη σανίδα να πέσει στην άμμο με έναν αμβλύ κρότο, τα χείλη του ζώου χαμήλωσαν λίγο, αν και οι μύες του παρέμειναν σφιγμένοι.
Με τα χέρια ανοιχτά και τα δάχτυλα απλωμένα, η Νόεμι έκανε ένα αργό βήμα προς τα πίσω και μετά άλλο ένα, χωρίς να ξεκολλήσει ποτέ το βλέμμα της από το βλέμμα του λύκου. Έσκυψε τους αγκώνες της προς τα έξω, με τις παλάμες στραμμένες προς το μέρος του, ένα καθολικό σημάδι του είμαι ακίνδυνος. Ταυτόχρονα, προσπάθησε να κάνει τη φωνή της ήρεμη, καταπραϋντική, αν και έτρεμε. “Ήρεμα, αγόρι μου. Εγώ… δεν είμαι εδώ για να σου κάνω κακό”